Betel — historia miasta związana jest z Abrahamem (ok. XIX w. przed Chr.). Nieopodal tej miejscowości patriarcha rozbił swój obóz, zbudował ołtarz i oddawał cześć Bogu (por. Rdz 13, 1-4). W tym miejscu wnuk Abrahama, patriarcha Jakub, miał słynny sen ze schodzącymi i wchodzącymi po drabinie aniołami (Rdz 28, 10-22). Od najdawniejszych czasów obecny był tam kult Boga Jahwe, a sama nazwa oznacza „Dom Boży”. W mieście działała prorokini Debora (por. Sdz 4, 4-5) oraz Samuel (1Sm 7, 15-16). Syn Salomona, król Jeroboam urządził w Betel bałwochwalcze sanktuarium, gdzie czczono złotego cielca (por. 1Krl 12, 25-30). Miasto stało się wówczas symbolem ohydy, spustoszenia i nazywane było „Domem Nikczemności” (por. Oz 10, 5). W wyniku licznych inwazji i zniszczeń, Betel straciło na znaczeniu i zostało zburzone przez asyryjskiego króla Tiglat-Pilesera III w VIII wieku przed Chr. Mimo to, Betel wciąż miało pewne znaczenie w późniejszych okresach historycznych.