Judyta — była wdową mieszkającą w Betulii, mieście, które zostało oblężone przez wojska babilońskiego wodza Holofernesa (por. Jdt 6, 10-21). Widząc trudną sytuację miasta, jak też załamanie moralne jego mieszkańców, Judyta podjęła odważną decyzję, aby ocalić je i przywrócić wiarę w Boga. Wykorzystała swoją pobożność, piękno oraz inteligencję jako drogę do zdobycia zaufania Holofernesa (por. Jdt 10, 1-10). Za pomocą swojej przebiegłości i sprytu, Judyta zwyciężyła. W nocy, kiedy Holofernes został upojony alkoholem, zabiła go, odcinając mu głowę. Następnie wróciła do Betulii z głową Holofernesa jako dowodem swojego zwycięstwa (por. Jdt 13, 1-20). Głowę wodza zawieszono na murach miasta, co spowodowało popłoch wśród wojsk babilońskich. Akt odwagi Judyty został przyjęty z entuzjazmem przez mieszkańców Betulii, którzy odzyskali nadzieję i wiarę w Boga. Jej bohaterski czyn uchronił miasto przed zagładą i stał się symbolem zwycięstwa Izraelitów nad ich wrogami.