Ołtarz — jest sercem Świątyni, ponieważ wokół niego koncentruje się cała Boska służba: składanie ofiar oraz modlitwa. Wszystkie główne ceremonie w Świątyni odbywają się w pobliżu ołtarza: ofiara paschalna, całopalna. To tu przynosi się pierwociny ziemi i bydła. Ta kamienna konstrukcja wzniesiona przez króla Salomona, odbudowana później, po zniszczeniu Świątyni, miała powstać w tym samym miejscu, gdzie według Tradycji został stworzony Adam, pierwszy człowiek (por. Rdz 2, 7). Później, tu na wzgórzu Moria, Abraham związał Izaaka i chciał złożyć w ofierze na zbudowanym przez siebie ołtarzu (por. Rdz 22, 9-10). To ofiarnicze podwyższenie zbudowane było z kamieni, choć w jednym miejscu Pisma Świętego podaje się, że był on wykonany z brązu (por. 2Krn 4, 1). Na rogach, wystających ponad mensę i znajdujących się na jego narożnikach, znajdowały się skrzynie zawierające sprzęty do składania ofiar. Na szczycie ołtarza płonęły trzy oddzielne stosy drewna. Największy z nich był przeznaczony do przyjmowania najważniejszych ofiar (por. 1Krl 8, 63); drugi dostarczał węgiel do ołtarza kadzidlanego w sanktuarium, a trzeci był „wiecznym ogniem”, który nieustannie płonął, zgodnie ze słowami Księgi Kapłańskiej: „a ogień będzie płonął na ołtarzu nieustannie; nie zgaśnie” (Kpł 6, 5).