Święte Najświętszych — było wewnętrzną częścią Przybytku, w którym przebywał sam Bóg. Zgodnie z hebrajską tradycją, obszar ten był wyznaczony przez cztery filary, które podtrzymywały zasłonę, za którą znajdowała się Arka Przymierza. Zawierała Tablicę Dziesięciu Przykazań, które Bóg dał Mojżeszowi na górze Synaj (por. 1Krl 8, 9), a także laskę Aarona oraz dzban z manną (por. Hbr 9, 4). Głównym celem wybudowania całej Świątyni Jerozolimskiej było zapewnienie godnego miejsca Arce Przymierza, miejscu, które napełniło się chwałą Boga (por. 2Krn 5, 14). Starożytne tradycje żydowskie postrzegały Święte Najświętszych jako duchowy punkt styku Nieba i Ziemi, tak bardzo poszukiwaną „axis mundi” (oś świata). Do Miejsca Najświętszego nie mógł wchodzić nikt z wyjątkiem Najwyższego Kapłana, który mógł pojawić się przed Obliczem Pańskim tylko raz w roku, w święto Jom Kippur (Dzień Przebłagania), aby złożyć ofiarę krwawą (siedmiokrotnie pokropić podłogę przed Arką krwią przebłagania).