Świątynia Jerozolimska jest jednym z najważniejszych i najświętszych miejsc w historii Izraela. Jej powstanie miało kolosalne znaczenie nie tylko dla religii i sprawowanego tam kultu Boga JAHWE, ale wywarło również ogromny wpływ na kulturę, politykę i życie społeczne Izraela. To uczyniło ją centralnym punktem życia narodu izraelskiego na ponad czterysta lat, a dla chrześcijaństwa stała się ona symbolem Kościoła.

Historia Świątyni Jerozolimskiej sięga czasów Królestwa Izraela i rozpoczyna się od pragnienia króla Dawida (por. 2Sam 7, 1-16), który marzył o budowie wielkiej i trwałej Świątyni dla Boga Izraela, gdzie trzymana będzie Arka Przymierza i gdzie sam Bóg będzie mógł przebywać pośród swojego ludu. Zgodnie z zapowiedzią proroka Natana to jego syn, król Salomon, zrealizował ten zamiar w X wieku przed Chr. (1Krl 5,15-8,66). Salomonowi, dzięki otrzymanemu od Boga darowi mądrości, udało się zgromadzić ogromne zasoby, zarówno surowce, jak i fundusze, które umożliwiły mu rozpoczęcie budowy.

Świątynia została wzniesiona na wzgórzu w Jerozolimie, znanym jako Góra Świątynna lub Góra Syjon. Miejsce to według tradycji wiązało się ze wzgórzem Moria, miejscem ofiary Abrahama i Izaaka (por. Rdz 22, 1-18). Lokalizacja Świątyni była symboliczna i silnie zakorzeniona w tradycji żydowskiej.

Budowa Świątyni Jerozolimskiej stanowiła ogromne przedsięwzięcie. W trakcie jej wznoszenia wykorzystano wysokiej jakości materiały, takie jak drewno cedrowe pochodzące z Libanu, marmur czy złoto. Architektura Świątyni była majestatyczna i imponująca. Na dziedzińcu znajdowały się liczne ołtarze, na których składano ofiary, a we wnętrzu wiele komnat i sal.

Najważniejszy element Świątyni Jerozolimskiej to Miejsce Najświętsze, inaczej Święte Świętych. Było to najświętsze miejsce dla Izraelitów, gdzie znajdowała się Arka Przymierza z tablicami Dziesięciu Przykazań (por. Pwt 10, 5), naczynie z cudowną manną (por. Wj 16, 33-34) oraz laska Aarona (por. Hbr 9, 4). Tylko kapłani mieli dostęp do tej części Świątyni, a wstęp był ograniczony do wyznaczonych świąt i okazji. Do Miejsca Najświętszego wchodził tylko arcykapłan raz w roku, w Święto Przebłagania — Jom Kippur.

Świątynia Jerozolimska była miejscem licznych celebracji religijnych, obchodzenia świąt i składania ofiar (por. J 2, 23-25; 5, 1-2; 7, 14. 39 itd.). Izraelici ze wszystkich plemion przybywali tutaj, aby oddawać cześć Bogu, modlić się oraz składać ofiary. Świątynia była także miejscem zgromadzeń politycznych i kulturalnych, gdzie podejmowano ważne decyzje dotyczące narodu izraelskiego (por. 2Krl 11, 9-16).

Niestety, w 586 roku przed Chr. Świątynia Jerozolimska została złupiona i zniszczona przez armię babilońską pod wodzą króla Nabuchodonozora II (por. 2Krl 25, 8-10). Było to wynikiem podboju Królestwa Południowego oraz zajęcia Jerozolimy. Żydzi zostali wywiezieni na wygnanie do Babilonii, a Świątynia legła w gruzach. 

Po wielu latach Niewoli Babilońskiej (por. 2Krn 36, 22-23), Izraelici otrzymali szansę na powrót do swojej ziemi i odbudowę Świątyni Jerozolimskiej. W latach 516-515 przed Chr. została odbudowana pod wodzą Zorobabela, namiestnika judzkiego (por. Ezd 3, 1-13), przy wsparciu perskiego króla Cyrusa Wielkiego. Ta kolejna Świątynia, znana w historii jako Druga Świątynia, stała się nowym miejscem kultu dla Izraelitów.

Drugą Świątynię rozbudowano i upiększono za rządów Heroda Wielkiego (około 19-9 roku przed Chr.), który był królem Judei z mianowania rzymskiego. Przebudowa trwała około dziesięć lat i uczyniła Świątynię jeszcze bardziej okazałą (por. Łk 21, 5-19). Wielki dziedziniec, przestronne arkady wewnętrzne i nowe pomieszczenia stanowiły niezwykłe miejsce modlitwy i celebrowania uroczystości.

Niestety, Drugą Świątynię spotkał podobny los co jej poprzedniczkę. W 70 roku Rzymianie pod wodzą Tytusa zburzyli i spalili Świątynię (por. Mk 13, 2) w wyniku powstania żydowskiego (66-73 r.). Był to koniec Świątyni Jerozolimskiej, która nigdy już nie została odbudowana.

Mimo zniszczenia fizycznego, Świątynia Jerozolimska do dziś pozostaje symbolem oraz duchowym centrum dla narodu izraelskiego. Jej znaczenie religijne i historyczne jest niezaprzeczalne, a obecnie jest jednym z symboli wiary chrześcijańskiej. W świetle katolickiej nauki, poświęcenie i Ofiara Chrystusa otworzyły drogę do nowej relacji między Bogiem a człowiekiem (por. Hbr 4, 14-5, 10). To właśnie Kościół, jako mistyczne Ciało Chrystusa, stał się miejscem, w którym Bóg przebywa i działa, tak jak przebywał i działał w Świątyni Jerozolimskiej.

W porównaniu do starożytnej Świątyni, do której dostęp był ograniczony dla poszczególnych grup i stanów, Kościół oferuje otwarte zaproszenie dla wszystkich ludzi, aby mogli zbliżyć się do Boga i uczestniczyć w tajemnicy zbawienia, zgodnie z zapowiedziami proroków (por. Iz 56, 1-8 oraz Łk 13, 28-30). Poprzez wiarę w Chrystusa, chrześcijanie mają możliwość wejścia do nowej Świątyni, do obecności Bożej, przez uczestnictwo w Sakramentach Świętych i doświadczenie zbawienia we wspólnocie Kościoła. 

W grze planszowej „Świątynia” odkryjesz tę wspaniałą historię, zarządzając jednym z biblijnych miast. Poznasz najważniejsze postaci, poprzez które Bóg w różnych czasach kierował ludzi do zbawienia. Rozpoczynając grę, przeżyjesz emocjonujące wyzwania, negocjacje i walki w celu zwieńczenia pięknego i doniosłego dzieła — Świątyni Jerozolimskiej. Będziesz miał szansę eksplorować bogatą kulturę i wiarę zawartą na kartach Biblii, jak również tradycje żydowskie i chrześcijańskie. Oto możesz wziąć udział oraz wniknąć w tajemnice i losy Świątyni, a przede wszystkim znaleźć swoje miejsce w historii tej wspaniałej budowli.