Pobudził więc Pan ducha Zorobabela, syna Szealtiela, namiestnika Judy, i ducha arcykapłana Jozuego, syna Josadaka, a także ducha całej Reszty ludu; przyszli więc i wzięli się do pracy przy domu swego Boga, Pana Zastępów (Ag 1, 14).
Po powrocie z niewoli babilońskiej, pod przywództwem Zorobabela i proroka Aggeusza, Izraelici podjęli wysiłki w celu odbudowy Świątyni, która została zniszczona przez Babilończyków. Mimo przeciwności i trudności, praca została ukończona około 516 roku przed Chr. Nowa Świątynia była miejscem kultu i oddawania chwały Bogu. Odzyskała ona centralne znaczenie dla życia Izraelitów. Odbudowa Świątyni była także symbolicznym aktem odrodzenia narodu oraz przywrócenia relacji z Bogiem.