Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je (Dz 4, 32.34).
Czas Kościoła pierwszych uczniów to moment, gdy apostołowie i uczniowie Jezusa gromadzili się razem, nauczali Ewangelii, głosili słowo Boże i dzielili się swoimi dobrami. Kościół Pierwotny cechowała jedność, miłość, wspólnota i gorliwość w praktykowaniu wiary. Wspólnoty te stanowiły fundament rozwoju Kościoła i szerzenia się chrześcijaństwa na całym świecie.